juli 2020


Ter gelegenheid van de Week van reflectie zijn bestuurders, Inspectie, zorgprofessionals en andere betrokkenen uitgenodigd om een blog te schrijven.

 

'Het nieuwe normaal: saamhorigheid, betrokkenheid en creativiteit'

'Mijn dromen liggen in het verlengde van de saamhorigheid, onderlinge betrokkenheid en creativiteit waar ik de afgelopen maanden getuige van ben geweest in de gezondheidszorg', stelt Frank van der Linden, voorzitter Raad van Bestuur Humanitas DMH. 'Dat was en is genieten, en wat mij betreft bevindt het nieuwe normaal zich ergens in die richting.'

Om maar met de deur in huis te vallen: ik wist al niet goed wat ‘het normaal’ was, laat staan dat ik weet wat ‘het nieuwe normaal’ is. Ik droom wel steeds vaker van mijn nieuwe normaal. En dan droom ik niet over de 1,5 meter, over het niet meer kunnen geven van een knuffel, over het structureel dragen van mondkapjes of over het nog maanden lang vergaderen via het beeldscherm. Nee, mijn dromen liggen meer in het verlengde van de saamhorigheid, onderlinge betrokkenheid en creativiteit waar ik de afgelopen maanden getuige van ben geweest in de gezondheidszorg. Dat was en is genieten, en wat mij betreft bevindt het nieuwe normaal zich ergens in die richting.

Humanistische waarden

Ik werk bij een organisatie die is gebouwd op humanistische waarden en ik heb me de afgelopen maanden nog meer gerealiseerd hoe krachtig en inspirerend die zijn, hopelijk richtinggevend in het nieuwe normaal. Stel je voor dat in het nieuwe normaal iedereen recht heeft op ruimte om zijn eigen leven te leiden en verantwoordelijk te zijn voor de keuzen die hij daarbij maakt. Dat die ruimte wordt ingevuld vanuit een gevoel van verantwoordelijkheid voor jezelf én voor je omgeving, waarbij die omgeving zich ook uitstrekt tot volgende generaties. Kortom, in het nieuwe normaal zijn we ook goede rentmeesters, zijn we zuinig op onze omgeving. Stel je voor dat het respecteren van die individuele ruimte, die dus nooit ten koste mag gaan van andermans ruimte, ervoor zorgt dat we diversiteit omarmen, koesteren en dat dus iedereen ertoe doet, welkom is en gewaardeerd wordt.

Ethische afwegingen

Na zo’n droom word ik met een glimlach wakker, om vervolgens in de ochtendkrant geconfronteerd te worden met artikelen die aspecten van ongelijkwaardigheid en strijd om beschikbare ruimte centraal stellen. Ik lees over mensen die structureel gediscrimineerd worden, niet welkom zijn, als niet gelijkwaardig aan anderen worden bejegend, bij wie het niet gaat om wie ze zijn maar om tot welke groep zij behoren. Ik lees over uitermate complexe, ethische afwegingen bij het toekennen van schaarse IC-capaciteit en de vraag of we allemaal evenveel waard zijn of niet. Je zult de afweging maar moeten maken… Ik lees over ‘mijn land eerst’ in heel veel verschillende uitingsvormen, maar waarbij toch vrijwel altijd het gebrek aan gelijkwaardigheid het onderliggende thema is. Tja, als dat dan het normaal is, hebben we nog een stevige wandeling te gaan op zoek naar ‘mijn’ nieuwe normaal.

Gelijkwaardig in kwetsbaarheid

Ik geloof niet dat de corona-crisis betekenis heeft gehad, maar ik weet wel dat we betekenis kunnen geven aan de corona-crisis. Sterker nog, dat zijn we verplicht naar al die mensen die zo hard zijn getroffen door dit virus en zo hard hebben gewerkt om de gevolgen ervan op te vangen. Wat mij betreft geven we er betekenis aan door ons bewust te zijn van het feit dat we gelijkwaardig in kwetsbaarheid zijn, en dat het maken van onderscheid tussen mensen alleen maar waarde heeft als we onze onderlinge verschillen gebruiken om elkaar te zien, te erkennen en elkaar te ondersteunen bij het respectvol leven van je eigen leven. Dat is toch niet meer dan normaal?

Frank van der Linden,
voorzitter Raad van Bestuur Humanitas DMH