oktoberber 2022


Ter gelegenheid van de Week van reflectie zijn bestuurders, Inspectie, zorgprofessionals en andere betrokkenen uitgenodigd om een blog te schrijven.

 

'Ik werk nog steeds met passie in de zorg'

Hoe geef je invulling aan persoonlijk leiderschap als er een tekort is aan personeel? Vakantieperiode, ziekte, geen invallers beschikbaar bij het uitzendbureau, en twee nachtdiensten open. 'Ik ben in hart en nieren nog steeds verpleegkundige', schrijft Linda Tielen, teamleider Prisma. 'Ik besloot zelf twee nachten te gaan werken.'

Elk jaar buig ik me met het team over de vakantieplanning. Elk jaar bespreken we met elkaar of we met deze planning de zomer doorkomen, of dat er nog geschoven moet worden met elkaar. Is iedereen bereid een stapje extra te zetten, zodat elke collega op vakantie kan gaan zoals aangevraagd? Een team dat het met elkaar moet doen, omdat gezien de complexiteit van zorg het niet kan terugvallen op een invalpoule. Er was één week in de hele periode die krap was, maar we maakten goede afspraken met elkaar.

De zomer ging net van start, en we werden als team geconfronteerd met twee collega’s die langdurig met ziekteverlof moesten gaan. Vreselijk nieuws, en niemand dacht echt aan die diensten die allemaal open kwamen te staan. We waren voornamelijk bezig met het nieuws. Oog hebben voor elkaar. Week na week zocht het team met elkaar naar creatieve oplossingen. Er werd hard gewerkt, maar werd er niet te hard gewerkt?

Verantwoordelijk

Voorzichtig legde ik bij het team de vraag neer of het toch niet verstandig was om een uitzendbureau voor verpleegkundigen te benaderen, omdat ik zag dat de werkdruk hoog was en ik ook zuinig op hen wilde zijn. Uiteindelijk hakte ik de knoop door en deed een verzoek aan het uitzendbureau. Er is altijd een afweging: wegen de kosten op tegen de inzet die geleverd kan worden zonder kennis van zaken binnen het hospice. Na een aantal dagen kwam de reactie: er was niemand beschikbaar. De moed zakte even in mijn schoenen.

Een verpleegkundige verzette haar vakantie een maand, zodat er weer iets lucht ontstond. Dat was erg fijn, maar de gehele periode stonden er al twee nachtdiensten open die niet ingevuld leken te worden. De verpleegkundigen in het team willen graag een extra steentje bijdragen, maar in een nachtdienst werken doet niemand graag. Ik word niet snel onrustig van openstaande diensten, want het team voelt zich verantwoordelijk en zij komen onderling altijd tot een oplossing. Maar ik zag dat iedereen moe was en dat de rek eruit was. De onderlinge sfeer ging er onder lijden, en dat was niet goed.

Trots op mijn vak

k wikte en ik woog, wat was wijsheid? Iemand een werkopdracht geven gaat averechts werken, en ik wil zo ook niet werken. Er was niemand voorhanden vanuit een ander verpleegkundig team. We waren op elkaar aangewezen. Ik besloot zelf deze twee nachten te gaan werken. Ik ben in hart en nieren nog steeds verpleegkundige. Ik ben trots op mijn vak, dus ik ga terug naar mijn roots. Is het een oplossing? Nee, niet voor de langer termijn, maar voor nu nog de enige oplossing die voorhanden was. Wat was het ergste dat kon gebeuren? Dat mijn eigen werk bleef liggen en zich verder opstapelde? Ik werk nog steeds met passie in de zorg, en alles in mij zei dat ik nu voor mijn team moest gaan door zelf die diensten te werken. Even ruimte bieden, en uit te kijken naar de periode dat we weer compleet zijn als team.

Linda Tielen, Teamleider Stichting Prisma