november 2021


Ter gelegenheid van de Week van reflectie zijn bestuurders, Inspectie, zorgprofessionals en andere betrokkenen uitgenodigd om een blog te schrijven.

 

'Als team in verbinding blijven in coronatijd'

'Vorig jaar zei ik trots te zijn op 'mijn toppers' en dat is nog steeds zo. Elke dag weer maken zij met elkaar een mooie dag voor en met onze bewoners. Elke dag weer knopen zij de losse eindjes aan elkaar', schrijft Linda Tielen, teamleider Prisma. Een blog over dilemma's en vragen in coronatijd, en de waarde van spontane ontmoetingen. 'Het doet me goed om te zien dat we met elkaar ook nog veel kunnen lachen tijdens onze drukke werkzaamheden. Het relativeert en verbindt ons.'

Deze ochtend maakte ik ruimte in mijn agenda om met een collega tijdens een wandeling te reflecteren op de afgelopen periode. We wandelen heerlijk tussen de rood-gele bladeren en met het zonnetje op ons gezicht door het park.

Het helpt om elkaar werkelijk te zien en aandacht te kunnen geven. Het samen creëren van een soort tussenruimte. Even de rust nemen om niet direct alle oplossingen te hoeven hebben, en het vertrouwen te ervaren dat de wijsheid weer op mijn pad komt.

Precies een jaar geleden begon voor ons de heftige periode van corona. De teams lieten zien dat ze veerkrachtig waren, creatief en vernieuwend. We hadden het gevoel van saamhorigheid, maar de tijd tikte verder en zachtjes aan veranderde de sfeer. We missen de tijd van ontspanning, vrijheid, maar vooral spontaniteit. De één pakte het sociale leven weer als 'vanouds' op toen de versoepelingen kwamen, en de ander bleef het spannend vinden.

Verbinding als team

Steeds probeerde ik vanuit mijn gezond verstand mijn keuzes te blijven maken en uit mijn oordeel te blijven. Maar als ik eerlijk ben, heb ik de afgelopen periode misschien wel moeilijker gevonden dan de periode van lockdown. Medewerkers raken vermoeid van het vele werken. Hoe houd ik oog voor hun balans tussen werk en privé? Hoe zorg ik dat de (gespannen) elastiekjes niet knappen? Hoe zorg ik goed voor mijn medewerkers, en blijf ik ook verantwoorde zorg bieden? Hoe maak ik de verharding die soms onderling ontstond bespreekbaar? Hoe houden we het als team onderling leuk als we dat jaarlijkse teamuitje niet gepland kunnen krijgen? Hoe creëer ik ruimte in de roosters om collega’s trainingen te kunnen laten volgen in deze periode van krapte? Hoe hou je echt die onderlinge verbinding als team als je elkaar als team, gezien de grootte, alleen digitaal mag ontmoeten? Voelen dat we met elkaar niet meer de ruimte in ons hoofd hebben om het anders te gaan organiseren. Weten dat we alleen zelf de cirkel kunnen doorbreken in ons alledaags werken, en we elkaars betrokkenheid moeten blijven zien. Toch er op te vertrouwen dat zonder jou er geen ons is.

Spontane ontmoetingen

Ik realiseer me hoe waardevol die spontane ontmoetingen met collega’s zijn. Hoe fijn het is om elkaar op die momenten echt te zien. Samen tot nieuwe ideeën te komen, samen een richting te bepalen, elkaar op weg te helpen en dus in verbinding te zijn. Ik realiseer me ook dat ik deze ontmoetingen hiervoor nodig heb, en dat ik dit lastig vind in digitale ontmoetingen.

Vorig jaar zei ik trots te zijn op 'mijn toppers' en dat is nog steeds zo. Elke dag weer maken zij met elkaar een mooie dag voor en met onze bewoners. Elke dag weer knopen zij de losse eindjes aan elkaar. Elke dag weer zoeken we met elkaar naar die waardevolle momenten. Elke dag weer staan we er, en voelen we de gezamenlijke verantwoordelijkheid. We zijn allemaal aan het leren.

Het doet me goed om te zien dat we met elkaar ook nog veel kunnen lachen tijdens onze drukke werkzaamheden. Het relativeert en verbindt ons.

Linda Tielen, Teamleider Stichting Prisma

Reacties

Berry Glorius, begeleider niveau 3, Stichting Prisma